De objecten die Jelle Korevaar maakt, draaien, schudden en ratelen, of wandelen zelfs robotachtig door de ruimte. Organische materialen als botten, schedels en veren combineert hij met stalen scharnieren en raderen, waardoor natuur en techniek op onverwachte wijze hand in hand gaan. Veel van zijn werk is ontstaan vanuit een kritisch betrokken houding ten opzichte van de protestantse kerkelijke wereld waarin hij zich beweegt. In de samenleving ziet hij, ondanks de gestage leegloop van de kerken, een grote behoefte aan spiritualiteit en zingeving. Met zijn werk wil hij – vanuit de inspiratie die hij persoonlijk in het christelijke geloof vindt – daar een bijdrage aan leveren.

 

Hoop (2021)

Ooit was de waterput van vitaal belang voor de zusters die hier woonden; diep uit de grond, vanuit het donker, haalden zij fris water naar boven. Jelle Korevaar gaf de inmiddels gedempte put iets van die magie terug. Vrijwel niemand kan langs een waterput lopen zonder er even een blik in te werpen en hier werd die nieuwsgierigheid op een verrassende wijze beloond. Waar je een duistere diepte verwachte zag je juist iets flonkeren in het licht: glanzende blaadjes die zachtjes bewogen in het donkere water. Meestal is de techniek goed zichtbaar in zijn werk, maar dit keer had Korevaar zich meer op de poëtische kracht van het beeld zelf gericht. De jonge blaadjes, het stromende water en de weerkaatsing van de lucht en het zonlicht gaven je nieuwe energie, als een teug sprankelend fris water.