Juliette Minchin

Clamart, 1992

Website

Het werk van Juliette Minchin draait om de grote krachten die ons leven beheersen en die elkaar in een wankel evenwicht houden: geboorte en pijn, aanwezigheid en afwezigheid, leven en sterven. Het verstrijken van de tijd en de vergankelijkheid van het leven spelen steeds een grote rol. Ze werkt met organische materialen zoals gips, aarde en was, die de tastzin prikkelen. Ook geluid en geur dragen vaak bij aan een intense zintuiglijke ervaring van haar werk.

 

La veillée au candélou, 2019

Langzaam voltrok zich de transformatie. De warmte van kleine vlammen laat het kaarsvet beetje bij beetje smelten. Een metalen kubus, met wanden die in geometrische patronen zijn opengewerkt, openbaarde zich onder de verdwijnende huid van was. In verschillende culturen werd en wordt de overgang van leven naar dood begeleid door middel van rituelen waarbij kaarsen worden gebrand. In Roemenië werd het lichaam van een overledene opgemeten met een in was gedoopt koord. Elke dag werd deze lont aangestoken, totdat hij was opgegaan in het niets. Zo werd de dode getransformeerd tot licht. Met ‘De wake bij kaarslicht’ zoals je de titel van het werk kan vertalen, zet Minchin de kijker op een aangrijpende manier stil bij de overgang van leven naar dood. De lonten van dit werk werden dagelijks aangestoken en ‘s avonds weer gedoofd. Het rituele karakter van deze handeling helpt ons om verder te gaan waar onze westerse, rationele en medisch-wetenschappelijke taal over de dood verstomt. De kubus omsluit een leegte. Zien we in dat ‘niets’ de dood? Of juist de aanwezigheid van het goddelijke?

De gesmolten was die zich op de grond ophoopte, zal weer gebruikt worden voor nieuw werk. Waar het een verdwijnt, kan iets anders weer verschijnen.

kunstwerk wordt aangestoken

La Veillée au candelou, 2019

kunstwerk in een kerk

La Veillée au candelou, 2019