Voor zijn sculpturen gebruikt Peter Buggenhout materialen die hij zelf ‘abject’ noemt. Dat kunnen autowrakken zijn of huisstof, puin, industrieel afval, versplinterde planken of afgedankte caravans, en talloze andere brokstukken en overschotten die zich aandienen. Het zijn dingen die hun functie hebben verloren, die vormeloos en ondefinieerbaar zijn geworden. Ze stoten ons instinctief af, maar maken ons tegelijk nieuwsgierig: wat zien we eigenlijk? Kunnen we in deze vormeloosheid toch niet iets terugvinden waaraan we houvast kunnen ontlenen? Zijn sculpturen zijn nooit afbeeldingen van iets anders, ze zijn simpelweg aanwezig.

 

On hold (2021)

Metershoog rees de sculptuur op uit de gracht. Net als de oude, vervaarlijk overhellende wilg die iets verderop staat leek hij te proberen uit het water de oever op te klauteren. De sculptuur maakt deel uit van de reeks On hold waarvoor Peter Buggenhout uitgaat van het idee dat mensen bij het realiseren van hun dromen en mogelijkheden zo vaak beperkt worden door hinderlijke obstakels. Zoals een springkussen niet zijn bedoelde vorm kan krijgen wanneer je hem opblaast terwijl hij ingeklemd staat tussen te dicht bij elkaar staande palen.

In de sculptuur kunnen we iets herkennen van de manier waarop ons leven verloopt, en waarop we onze omgeving vormgeven. Vaak gaat dat met horten en stoten, en is voortdurende verandering de enige constante. De energie van On hold is die van bruisende steden, onze bewogen sociale levens en de vitaliteit van de jungle. Wij mensen rommelen maar wat aan, doorgaans tegen beter weten in. In onze pogingen problemen op te lossen ontstaat een samenraapsel van gebouwen, objecten en goedbedoelde plannen: een amalgaam waar kop noch staart aan te ontdekken valt. Het leven achter de kloostermuren staat buiten die rommelige werkelijkheid. Het klooster biedt ruimte om tot rust en bezinning te komen een plaats waar alles schijnbaar onder controle is.